Even wennen

Ken je dat? Dat je vol verwachting iets nieuws koopt, of ergens aan begint en het totaal niet voldoet aan je verwachting? Ik heb dat de laatste tijd dus best wel vaak. Met boeken bijvoorbeeld. Als je dan een tweede boek van een schrijver gaat lezen. Je verwacht een zelfde schrijfstijl, een soortgelijk verhaal als het eerste boek. Maar dan is het opeens heel anders. Ik heb menig boek aan de kant gelegd omdat het niet voldeed aan mijn verwachtingen. Later pakte ik het nog een keer, begon ik erin zonder verwachtingen, en bleek het een heel goed boek te zijn. En zo heb ik dat dus ook met cd's.

Neem de nieuwe cd van The Violet Burning. Ongeveer tien jaar geleden werd hun muziek me geintroduceert door een vriend van mijn broer. Mijn eerste cd was een kopietje, maar sindsdien kocht ik elke nieuwe cd die uit kwam. Ik heb er geen een overgeslagen. En nooit raakte ik uitgeluisterd. 't Is dat je een cd niet grijs kunt draaien, maar anders... Anyway, sinds kort is hun nieuwe cd Drop Dead uit. En toen ik pas in de winkel stond en het nieuwe album zag staan bedacht ik me geen moment, en kocht 'm. Ik had hem niet eerst geluisterd, want ik ging ervan uit dat ik het direct een goede plaat zou vinden. Thuis natuurlijk meteen opgezet. En dat viel even tegen. Het was niet zoals eerst. Het klonk anders. Het was niet wat ik had gehoopt, had verwacht. Na twee keer luisteren zette ik maar weer een andere cd op. Misschien had ik 'm beter kunnen laten liggen...
Maar, ik geef niet zomaar op. Gisteren besloot ik 'm opnieuw te luisteren. Dit keer verwachtte ik er maar weinig van. Ik dacht dat ik 'm al snel weer uit zou zetten. Maar wat bleek: het klonk eigenlijk heel goed. Wat ruiger dan eerdere cd's. Een combinatie van de eerste cd die ik van ze heb en de laatste die ze uitgebracht hebben. En toch echt met die duidelijke eigen sound. Eigenlijk is het ontzettend lekker album. They still rule! Hurray for The Violet Burning!