Snelheidsduiveltjes

Wauw! Karten is echt cool! Gisteren hadden we ons bedrijfsuitje en we gingen karten. Daar stond ik niet meteen bij te juichen, want de enige keer dat ik gekart heb ging mijn kart heel sloom en was er dus niet zoveel aan. Toen we aankwamen bij de kartbaan zag het er ook niet echt geweldig uit. Zo'n donker, rokerig complex waar de autoluchten je tegemoet kwamen. Echt zo'n (no offense) mannenplek. Na de instructies mochten we ons in een pak heisen en een helm opzetten. En op het moment dat ik in die kart stapte had ik er zin in. Lekker laag bij de grond, je voet op het gaspedaal, stuur ik je handen. Bring on the action! Heerlijk om door de bocht te scheuren. Zó hard dat je je gewicht voelt verschuiven en je bijna aan je stuur hangt. Het eerste rondje ben je nog wat voorzichtig, maar het wordt steeds leuker. Zeker als je iemand inhaalt. Dan komt er zo'n gemene grijns op mijn gezicht en wordt het gewoon een sport om iemand achter me te laten. Helaas zat het er na 12 minuten alweer op. Wat een kick! Wat een adrenaline! 'Ik wil mijn rijbewijs', was het eerste dat ik riep. Niet dat ik zo op de normale weg mag rijden, maar toch... gelukkig mochten we een half uurtje later nog een keer. Nog leuker! Nog sneller! Zo snel dat je te laat bent om op je voorganger te reageren. En blijkbaar was ik niet de enige, want aan het eind kregen we van de organisatie te horen dat ze nog nooit zoveel ongelukken in een finale hadden gezien. Toch een record gevestigd :) Gauw nog een keer, maar dan moeten we eerst even alle blauwe plekken laten wegtrekken... Je moet er wat voor overhebben.