Steeds dichterbij

Opeens besef ik het: over drie weken zit ik rond dit tijdstip bepakt en bezakt op mijn vliegtuig te wachten in Luik. Klaar om het avontuur aan te gaan. Wow! Wat een vooruitzicht!


De realiteit van mijn vertrek komt nu steeds dichterbij. De afgelopen weken heb ik van alles geregeld. Vanmorgen nog de Nuon en mijn zorgverzekeringen opgezegd. Een brief voor de NS ligt klaar, Vitens kan ik op de dag van mijn sleuteloverdracht bellen om de meterstanden door te geven. Nu de bagagelijst nog en het uitmesten van mijn inboedel. Waarschijnlijk is dat de grootste uitdaging...


Stiekem wist ik het al, maar ik ben toch wel een echte regelneef. Het liefst heb ik alles netjes op een rijtje. Maar in de voorbereidingen is niet alles even helder gebleken. Op sommige vlakken moet ik maar gewoon een gokje wagen en zien waar het schip strandt. Vrienden raaden me aan om me niet druk te maken, maar toch stoort het me dat ik er het fijne niet van weet.


Gistermiddag bladerde ik een aantal kranten van Christenen voor Israel door en toen besefte ik opeens dat het al zó dichtbij is. Op de kerstborrel van CvI sprak ik een aantal mensen die enthousiast op mijn plannen reageerde en iemand die zelf ook in Nes Ammim heeft gewoond, nog helemaal in de beginperiode. Het ene na het andere verhaal vertelde hij.  Hij raadde me wel aan mensen om me heen te zoeken die positief met hun geloof bezig zijn, omdat dat in Nes Ammim wel eens lastig kan zijn. Niet iedereen is daar actief christen en de meningen verschillen. Ik ben benieuwd hoe ik dat ga beleven. Vast en zeker ga ik mijn bijbelstudiegroep missen. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat mijn geloofsbeleving er juist intensiever van wordt. Alle gezichten één kant op is ook niet altijd stimulerend. En verschillende meningen zijn op zijn minst interessant om te delen en te bespreken.


Laatst vroeg iemand wat ik nou eigenlijk hoop te vinden in Israel. Best vreemd dat ik daar even over na moest denken. Misschien komt het omdat ik niet goed weet wat ik er van kan verwachten. Hopelijk kan ik goede contacten leggen en opbouwen met Joden en Arabieren. Leer ik een aardig woordje Hebreeuws spreken en verstaan. Ik hoop iets te proeven van het dagelijks leven in Israel, dus ik hoop dat Nes Ammim niet te veel een eilandje op zich is. Ik zou ook graag iets willen leren/ervaren van de relatie tussen Joden en christenen. Ik wil genieten van alle Israelische lekkernijen, van de waanzinnig lange zomer waarin ik continu op teenslippers kan lopen (hopelijk ben ik een beetje hittebestendig), van alle Joodse feesten, van de natuur. Eigenlijk gewoon van alles! In mijn sollicitatiebrief schreef ik wat een voorrecht het zou zijn om een jaar in Israël te wonen. Dat alleen al!!