Afscheid nemen bestaat wel en valt me ook nog eens best zwaar. Hoewel ik weet dat het alleen fysiek afscheid is en ik met iedereen contact hou via e-mail, telefoon of post heb ik toch aardig wat traantjes weggepikt en -geveegd deze week. Ik weet wat en vooral wie ik achterlaat, maar niet wat ik er precies voor terugkrijg.


Maar eerlijk is eerlijk, dat duurt naar alle waarschijnlijkheid maar even. Want morgen zit ik vol verwachting in het vliegtuig. Mijn ouders brengen me morgen naar het vliegveld van Luik. Om 18.15 uur vertrek ik en volgens de planning landen we om 23.40 uur lokale tijd (uur tijdsverschil met NL) op Ben Gurion. Hopelijk valt de controle mee en kan ik redelijk vlot met de taxi naar mijn hostel in het centrum van Tel Aviv rijden. Na een goede nacht reis ik met de trein door naar Nes Ammim. Vrijdag rond de lunch kom ik aan. De eerste twee dagen ben ik vrij zodat ik kennis kan maken met collega's en dorpsgenoten, de boel kan uitpakken en meteen shabbat vieren. De vrijdag en zaterdag zijn weekenddagen in Nes Ammim. De shabbat, die op vrijdagavond bij zonsondergang ingaat, begint met een gezamenlijke maaltijd. Ik val dus met mijn neus in de (kosjere) boter ;-). Zondagochtend heb ik een gesprek met de personnel manager en moet ik een papierwinkel invullen voor onder andere mijn visa. Maandag is dan mijn eerste echte werkdag.


Vanavond de puntjes op de i. De laatste was van de lijn, nog snel wat foto's uitprinten, belangrijke papieren in de handbagage, een weblogje en hopelijk goed slapen. Dat valt niet mee met zoveel spanning en things-to-do, maar een slaappilletje doet wonderen bleek de laatste twee nachten :-) Stiekem toch een paar in mijn bagage voor het geval ik een rumoerig hostel in Tel Aviv tref...


Geen idee wanneer mijn volgende blog volgt, maar het komt in ieder geval van Israëlische bodem. L'hitraot!