Korte samenvatting

Drukke dagen, rustige dagen, lusteloze dagen, zeer actieve dagen, reisdagen, werkdagen... In de afgelopen periode zijn ze allemaal langsgekomen en hebben ze ervoor gezorgd dat mijn blog blanco bleef.

Gisteren ben ik teruggekomen van een vierdaagse trip naar Jeruzalem. Met een collega en twee van haar vrienden reisden we per auto naar het zuiden af. In Jeruzalem scheidden onze wegen, omdat we een ander hostel hadden geboekt. In mijn eentje door de shouks gebanjerd. Geen idee waar ik precies heen ging (en richtingsgevoel is niet altijd voldoende om je weg te vinden in de drukke straatjes van de stad), maar ik wilde vooral hard langs alle verkopers lopen. Oogcontact is funest en zelfs zonder ontkom je er niet aan dat ze je in hun winkeltje uitnodigen! Een beetje dolend bij mijn hostel aangekomen; een oud klooster aan de Via Dolorosa. Ook daar een half uur rondgedoold na de rondleiding op zoek naar mijn kamer. Wat een gangen!! Vervolgens op een terrasje mensen gekeken en gerelaxt. 's Avonds plannen gemaakt voor de overige dagen en vroeg mijn bed in gedoken. Ik was nogal moe in de voorgaande dagen, dus het bed was een verademing. In de dagen die volgde bezocht ik de muren van Jeruzalem met de organisatie Never be Silent (bidden voor de vrede van Israel en Jeruzalem), liep ik door de tunnels onder de Westelijke Muur, slenterde ik door het Israel museum en bekeek daar de Dode Zee rollen, bezocht ik het Tempelinstituut met drie reizigers uit NL en VS die ik ontmoette op de muren, onderhandelde ik diverse keren een goede prijs in de shouks voor rokken en cadeautjes, bekeek ik aandachtig de tentoonstelling in de Tower of David, begroette ik de shabbat bij de Westelijke Muur (a.k.a. Klaagmuur), kletstte ik met twee Arabische dames in de housekeeping van het hostel en met een Israelische beveiliger bij de Tower of David, bad ik bij de Westelijke Muur, at ik lekkernijen in de Armeense, Christelijke, Joodse en Moslim wijk, keek ik uit over en wandelde op de daken van de oude stad, praatte en reisde ik veel met drie hostelgenoten uit Duitsland/Belgie/Egypte, verbruikte ik een paraplu in het Israelische noodweer (regen, hagel, onweer en wind; bijna Hollands), droogde ik dagelijks mijn schoenen, werd ik Facebookvrienden met mijn hostelgenoten en had ik een handeltje kunnen beginnen met mijn oorbellen, die nogal in de smaak vielen bij de juweliers in de shouks. Al met al was het een zeer geslaagd weekend en heb ik leuke nieuwe mensen ontmoet; Het voordeel van alleen reizen. En nog steeds heb ik niet alles gedaan wat ik wilde doen in Jeruzalem en heb ik nog meer ideeen opgedaan voor een volgend bezoek. Handig dat ik hier nog een lange tijd blijf...

In de dagen voor mijn Jeruzalemtrip was ik vooral erg moe. Lome/warme dagen, afscheid nemen van collega-vrijwilligers, afscheidsfeestjes op de late avond, 's avonds werken en 's morgens vroeg op... Het leven in Nes Ammim is op de één of andere manier intensief en de avonden gezellig. Te vaak te laat naar bed en toch altijd weer vroeg op om te werken. Een lekker ritme moet ik nog vinden, maar dat is lastig met onregelmatige werktijden. Gelukkig ook hier en daar een vrije dag zodat ik even op adem kan komen.

Zoals beloofd ook nog een kort verslag over de dialoogdag met Joodse en Arabische jongeren. Uiteindelijk waren er twee Arabische jongens en vier Joodse. Een klein groepje, maar dat kwam het gesprek ten goede. Waar wij als vrijwilligers redelijk neutrale gespreksonderwerpen bedacht hadden, kwamen de jongeren zelf met pikantere onderwerpen als veiligheid, gelijkheid, de toekomst, samenwerking en controles. Alle zes waren ze erg open-minded en vonden ze ontmoeting en gesprek met de ander erg belangrijk. Daardoor waren er niet veel onenigheden. Er was veel respect en begrip voor elkaars beleving van de situatie en dat was wel heel bijzonder om te zien. Zo zwart-wit wordt dus niet overal gedacht en haat en nijd heerst dus niet in elke Jood/Arabier in Israel. De bereidheid tot dialoog was volgens hen overigens wel erg uitzonderlijk vandaag de dag. Er werd genoemd dat veel Israeli's in angst leven voor 'de andere kant' en dat het moeilijk is om die angst te doorbreken. Onderlinge contacten worden dus ook niet makkelijk en veel aangegaan. Veel Israeli's hebben de hoop op verandering opgegeven en berusten als het ware in deze scheiding van bevolkingsgroepen en ze hebben leren leven met de constante dreiging van geweld. Ik vond dat zo'n trieste opmerking! Eind van de dag keken we gezamenlijk terug en kwamen tot de conclusie dat het erg goed was en dat een vervolg wenselijk is. Dus we hopen over een aantal maanden weer bij elkaar te komen, hopelijk met meer jongeren.

Voor nu laat ik het erbij. Jullie zijn weer een beetje op de hoogte en details volgen wel in mails en skype-gesprekken. Foto's volgen gauw!