Mijn blog is in een soort kwartaal update veranderd. In dat geval zou dit mijn laatste bericht zijn voor ik terug ben in NL. No promises though... ;-)
Over een week ben ik een jaar in Israel. Neem ik afscheid van wat een jaar lang mijn thuis is geweest. Hoewel ik het nog goed naar mijn zin heb met de andere vrijwilligers en ook het werk me nog niet tegen staat, heb ik wel voldoende van Nes Ammim gezien. Het is tijd om deze plek te verlaten. Leven in een kleine gemeenschap vergt veel energie en een groot vermogen om dingen los te kunnen laten. Ik merk dat dat moeilijker voor me word nu ik hier langer ben. Ik ga me ergeren aan details en soms neigt dat de overhand te krijgen. Tijd om verder te reizen.
Ik heb heel wat bijzondere mensen ontmoet, zowel in Nes Ammim zelf als daarbuiten. Mijn geheugen is aangevuld met mooie herinneringen aan mensen en plaatsen die ik bezocht heb. Mijn kennis is aangevuld met feiten en meningen over religie, politiek, psychologie en noem het maar op. En hopelijk, maar daar kan ik geen uitspraken over doen, ben ik een beetje wijzer geworden. Ik heb er nog lang niet genoeg van, dus de komende maanden hoop ik op meer.
Volgende week donderdag vertrek ik voor een week naar Egypte met Jesse en Jolan. We nemen de nachtbus naar Eilat, steken vroeg in de ochtend de grens over, reizen door naar Dahab en vandaar naar St. Catherine's klooster. Daar gaan we de zonsopgang bewonderen vanaf de Sinai en daarna reizen we door naar Cairo. Heb er ontzettend veel zin!!
Na Egypte word ik vrijwilliger in de
Fauzi Azar Inn in Nazareth. Een klein hostel in de oude stad, in een 200-jaar oud pand. Daar ga ik werken als receptioniste. Het team bestaat uit ongeveer acht mensen; Israeli's, Amerikanen, Canadezen en Duitsers. Naar verwachting werk ik ongeveer zes uur op een dag, vijf tot zes dagen per week. Genoeg tijd dus om de stad en omgeving te verkennen. Ik neem mijn mountainbike mee, zodat ik lekker mobiel ben. Wordt nog een uitdaging voor mijn conditie overigens, want Nazareth ligt op een berg en is allesbehalve vlak...
Wat er na Nazareth gebeurt is nog een raadsel. Misschien de woestijn, misschien iets heel anders. Ik ben een beetje lui in concrete plannen maken, maar vind het ook wel prettig om alle opties open te houden. Misschien heb ik het naar mijn zin in Nazareth en blijf ik langer, misschien wil ik eerder naar Jeruzalem, misschien krijg ik wel een briljante tip van iemand in de komende weken. We'll see, we'll see.
Als ik vooruit denk aan mijn komst in Nederland is dat met gemengde gevoelens. Ik zie er naar uit om familie en vrienden weer te ontmoeten. Ik mis het soms om face-to-face met jullie te praten of om elkaar even te knuffelen. Ik kan me verheugen op twee nichtjes, en een neefje dat ik nog nooit gezien heb. Maar er zijn ook dingen waar ik tegenop zie. Een baan, huur, verzekeringen, agenda's; hier speelt het allemaal geen rol. En dat bevalt me prima! Wie weet rol ik er weer heel makkelijk in, maar het zou me ook nog wel eens moeite kunnen kosten om me weer aan te passen. De tijd zal het leren.
Een nieuw jaar. Uitdaging of struikelblok. Plezier of verveling. Sleur of verrassing. Vreugde of verdriet. Reizen of thuisblijven. Baan of geen baan. Alleen of samen. Zon of regen. Waarschijnlijk wordt het een mix van alles. Maar ik hoop en wens jullie allemaal het beste toe.
