Korte samenvatting

Drukke dagen, rustige dagen, lusteloze dagen, zeer actieve dagen, reisdagen, werkdagen... In de afgelopen periode zijn ze allemaal langsgekomen en hebben ze ervoor gezorgd dat mijn blog blanco bleef.

Gisteren ben ik teruggekomen van een vierdaagse trip naar Jeruzalem. Met een collega en twee van haar vrienden reisden we per auto naar het zuiden af. In Jeruzalem scheidden onze wegen, omdat we een ander hostel hadden geboekt. In mijn eentje door de shouks gebanjerd. Geen idee waar ik precies heen ging (en richtingsgevoel is niet altijd voldoende om je weg te vinden in de drukke straatjes van de stad), maar ik wilde vooral hard langs alle verkopers lopen. Oogcontact is funest en zelfs zonder ontkom je er niet aan dat ze je in hun winkeltje uitnodigen! Een beetje dolend bij mijn hostel aangekomen; een oud klooster aan de Via Dolorosa. Ook daar een half uur rondgedoold na de rondleiding op zoek naar mijn kamer. Wat een gangen!! Vervolgens op een terrasje mensen gekeken en gerelaxt. 's Avonds plannen gemaakt voor de overige dagen en vroeg mijn bed in gedoken. Ik was nogal moe in de voorgaande dagen, dus het bed was een verademing. In de dagen die volgde bezocht ik de muren van Jeruzalem met de organisatie Never be Silent (bidden voor de vrede van Israel en Jeruzalem), liep ik door de tunnels onder de Westelijke Muur, slenterde ik door het Israel museum en bekeek daar de Dode Zee rollen, bezocht ik het Tempelinstituut met drie reizigers uit NL en VS die ik ontmoette op de muren, onderhandelde ik diverse keren een goede prijs in de shouks voor rokken en cadeautjes, bekeek ik aandachtig de tentoonstelling in de Tower of David, begroette ik de shabbat bij de Westelijke Muur (a.k.a. Klaagmuur), kletstte ik met twee Arabische dames in de housekeeping van het hostel en met een Israelische beveiliger bij de Tower of David, bad ik bij de Westelijke Muur, at ik lekkernijen in de Armeense, Christelijke, Joodse en Moslim wijk, keek ik uit over en wandelde op de daken van de oude stad, praatte en reisde ik veel met drie hostelgenoten uit Duitsland/Belgie/Egypte, verbruikte ik een paraplu in het Israelische noodweer (regen, hagel, onweer en wind; bijna Hollands), droogde ik dagelijks mijn schoenen, werd ik Facebookvrienden met mijn hostelgenoten en had ik een handeltje kunnen beginnen met mijn oorbellen, die nogal in de smaak vielen bij de juweliers in de shouks. Al met al was het een zeer geslaagd weekend en heb ik leuke nieuwe mensen ontmoet; Het voordeel van alleen reizen. En nog steeds heb ik niet alles gedaan wat ik wilde doen in Jeruzalem en heb ik nog meer ideeen opgedaan voor een volgend bezoek. Handig dat ik hier nog een lange tijd blijf...

In de dagen voor mijn Jeruzalemtrip was ik vooral erg moe. Lome/warme dagen, afscheid nemen van collega-vrijwilligers, afscheidsfeestjes op de late avond, 's avonds werken en 's morgens vroeg op... Het leven in Nes Ammim is op de één of andere manier intensief en de avonden gezellig. Te vaak te laat naar bed en toch altijd weer vroeg op om te werken. Een lekker ritme moet ik nog vinden, maar dat is lastig met onregelmatige werktijden. Gelukkig ook hier en daar een vrije dag zodat ik even op adem kan komen.

Zoals beloofd ook nog een kort verslag over de dialoogdag met Joodse en Arabische jongeren. Uiteindelijk waren er twee Arabische jongens en vier Joodse. Een klein groepje, maar dat kwam het gesprek ten goede. Waar wij als vrijwilligers redelijk neutrale gespreksonderwerpen bedacht hadden, kwamen de jongeren zelf met pikantere onderwerpen als veiligheid, gelijkheid, de toekomst, samenwerking en controles. Alle zes waren ze erg open-minded en vonden ze ontmoeting en gesprek met de ander erg belangrijk. Daardoor waren er niet veel onenigheden. Er was veel respect en begrip voor elkaars beleving van de situatie en dat was wel heel bijzonder om te zien. Zo zwart-wit wordt dus niet overal gedacht en haat en nijd heerst dus niet in elke Jood/Arabier in Israel. De bereidheid tot dialoog was volgens hen overigens wel erg uitzonderlijk vandaag de dag. Er werd genoemd dat veel Israeli's in angst leven voor 'de andere kant' en dat het moeilijk is om die angst te doorbreken. Onderlinge contacten worden dus ook niet makkelijk en veel aangegaan. Veel Israeli's hebben de hoop op verandering opgegeven en berusten als het ware in deze scheiding van bevolkingsgroepen en ze hebben leren leven met de constante dreiging van geweld. Ik vond dat zo'n trieste opmerking! Eind van de dag keken we gezamenlijk terug en kwamen tot de conclusie dat het erg goed was en dat een vervolg wenselijk is. Dus we hopen over een aantal maanden weer bij elkaar te komen, hopelijk met meer jongeren.

Voor nu laat ik het erbij. Jullie zijn weer een beetje op de hoogte en details volgen wel in mails en skype-gesprekken. Foto's volgen gauw!

Time flies

Het lijkt alsof ik hier al maanden ben, maar vanmorgen realiseerde ik me dat het nog geen volle maand is. En ik ontdekte dat mijn vorige blog al een week geleden is, terwijl het veel korter geleden lijkt. Ik moet bekennen dat ik de dagen hier een beetje kwijt ben. Het feit dat zondag de eerste werkdag is werkt daar flink aan mee, maar ook de onregelmatige werkdagen husselen de boel door elkaar heen. Ik heb zojuist twee dagen gewerkt en ben nu weer vrij. Dan werk ik weer twee dagen en ben dan weer twee dagen vrij. Omdat ik dat een beetje teveel vrij vind, ga ik vanmiddag toch wat uurtjes maken. Pesach komt eraan (en dan is het hier topdrukte), dus al het servies en bestek moet geteld worden. Een rotklus lijkt me, maar het moet toch gebeuren. Beetje jammer als je tekort hebt natuurlijk... Komende dagen hebben we geen/nauwelijks gasten, dus ook dan ga ik alles tellen en de keuken van de dining hall een beetje uitmesten. Mijn voorgangster vertrekt eind volgende week, dus dan neem ik het over en kan het gaan indelen/bestieren zoals ik wil. Veel veranderingen zal ik niet aanbrengen, maar het is toch handig om alles nog eens goed te verkennen.

Afgelopen zaterdag was ik vrij en ben ik met twee collega-vrijwilligers naar Akko geweest. Op de fiets langs de snelweg gereden, en eerst de Bahai Gardens bekeken. Bahai is een religie, sinds 1844. Zowel in Haifa als Akko hebben ze een heiligdommen, de plekken waar de oprichtiger en zijn voorloper begraven zijn. Mooi aangelegde tuinen, heel sereen. De idee van de religie klinkt mij vooral heel humaan en algemeen in de oren. Daarna zijn we doorgefietst naar de oude stad van Akko. Omdat mijn collega-vrijwiligers het stadje al gezien hadden, inclusief alle toeristische sites, hebben we vooral lekker rondgewandeld. De shoeks bekeken, wat dingetjes gekocht, gegeten op een terrasje aan zee, een moskee bezocht, op de muren gewandeld en daarna weer terug.

Een geslaagde dag en vooral ook erg leuk om er even tussenuit te zijn. Nes Ammim is maar heel klein en als je er dan weg gaat heb je het gevoel dat je de echte wereld weer even ziet. Vorige week zijn we met een groepje naar de bioscoop geweest in Haifa. Althans, we gingen eerst naar de bios in Haifa, maar daar was de zaal al vol. Toen zijn we ergens anders naartoe gegaan. Immense zaal, immens scherm en we zaten op de tweede rij. We gingen naar Avatar in 3D, een grootse spectakel film met veel special effects. Gelukkig hoefden we niet op de ondertiteling te letten, want nu moesten we onze hoofden al regelmatig van links naar rechts bewegen om alles mee te krijgen. Ondanks dat voor mij voor herhaling vatbaar.

Aanstaande vrijdag komt er een aantal Joodse en Arabische jongeren naar Nes Ammim en gaan we als jongere vrijwilligers met hen in gesprek over het leven in Israel, over tradities, religie etc. Voor zover ons bekend hebben deze Joodse jongeren nooit persoonlijk contact gehad met Arabische jongeren en vice versa. Ik ben heel benieuwd hoe de ontmoeting zal lopen en wat voor onderwerpen aan bod komen. In een volgende blog vertel ik daar wel wat over.

Verder ben ik plannen aan het maken voor en tripje van 24 t/m 27 februari. Waarschijnlijk ga ik naar Jeruzalem. Ik moet nog even kijken of ik alleen reis of dat een collega-vrijwilliger mee gaat. Omdat ik er natuurlijk al een keer geweest ben sla ik wat standaard bezienswaardigheden over. Aan de andere kant is er zoveel te zien, dat ik lang niet genoeg heb aan vier dagen. Maar we hebben nog een jaar, dus ik kom er vast vaker...

Ook is het leuk dat ontmoetingen met vrienden en familie al dichterbij komen. Van de week geregeld dat mijn ouders twee nachten komen logeren in april, gehoord dat mijn broer een paar dagen in Israel komt in maart en plannen aan het maken om een vriend te ontmoeten in die paar vrije dagen eind februari. Leuk om weer wat mensen van thuis te zien!

Goed, nu ga ik lunchen. Dag!

Ditjes en datjes

Omdat ik de afgelopen dagen vooral veel gewerkt heb een keer geen bericht over mijn bezigheden. Gewoon wat weetjes en eigenaardigheden van mijn wel en wee:

Op alleen mijn benen heb ik al ruim twintig muggenbulten. Vannacht heb ik er zelfs beroerd van geslapen., dus ik moet gauw ergens iets als Prrrikweg zien te halen.

In de afgelopen week ben ik verhuisd naar mijn barrak. En het is hier warmer dan in het Pilon huis. Mijn buren menen dat het door hun warmte komt ;-). Paars en roze voeren opnieuw de boventoon en ook de Wall of Fame is weer in volle glorie te bewonderen. Foto's volgen gauw.

Het stikt in Nes Ammim van de poezen en katten. We voeren ze elke ochtend en sterilliseren ze ook... Mr. Nielson is de 'huiskat' van de Nine Doors.

Ook al zijn we hier een kleine en hechte gemeenschap, het is misschien beter om een beetje afstand te houden de komende dagen. Er zijn al twee mensen met griepverschijnselen en een derde met een fikse verkoudheid.

Er zijn hier regelmatig harde knallen te horen in de omgeving. Vermoedelijk militaire oefeningen. De ramen trillen dan in de sponningen. Soms hoor je geen knal, maar trillen de ramen wel opeens. Freaky! Wanneer het ook nog onweert kan ik soms moeilijk onderscheiden of het de donder is of een militaire oefening.

Ik heb van de week mijn eerste kledingaankoop in Israël gedaan: een warm capuchonvest, die van binnen gevoerd is met zo'n überzacht knuffelstofje. Lekker warm voor 's avonds

's Morgens en 's avonds hebben we hier een broodbuffet. 's Middags eten we warm. Omdat het broodbuffet vaak hetzelfde is, is het een uitdaging om te varieren. Ik eet veel kwark met cornflakes/muesli en jam.

Sommige werkdagen zijn erg lang. Zo heb ik gisteren 12,75 uur gewerkt. Doe ik dan ook een beetje zelf moet ik toegeven. Aan het eind van zo'n dag heb ik pijnlijke voeten en zodra ik ga zitten kriebelen ze heel erg.

Ik weet het melk- en vleesbestek en servies goed uit elkaar te houden in de dining hall. Gelukkig is dat duidelijk apart gezet in de keuken, dus ik heb nog geen vergissingen gemaakt.

Afgelopen vrijdag werkte ik op shabbat in de dining hall. Dat is een feestje! Gezinnen zingen en klappen voor en na het eten. Hele leuke sfeer.

Israëli's zijn erg vriendelijk, maar maken er echt een zootje van aan tafel. Ze pakken heel veel eten, maar laten bijzonder veel staan. De Duitsers daarentegen eten keurig hun bord leeg en vragen zelfs waar de afwas heen gebracht mag worden.

De verschillende nationaliteiten hebben ook hun eigen eetgewoonten. Komkommer, tomaat, olijf en paprika gaan er bij de Israëli's prima in 's morgens. Ze drinken ook heel veel melk in hun koffie. De Europeanen moeten niet zo veel van hebben van al die groentes en drinken juist heel veel koffie. En Mustafa (één van de koks) maakte gisteren speciaal voor de Duitsers een appel-walnoot-kaneel salade, omdat 'de europeanen heel erg van appels en ander fruit houden'. En dan ben ik echt een Europeaan, wat bovenstaande salade gaat er bij mij heel goed in ;-)

Op shabbat werken sommige dingen net even anders: zo heeft de koffiemachine een speciale hendel, wordt de verwarming van het buffet via een timer geregeld, zijn warmhoudkaarsen eigenlijk niet toegestaan (we schipperen soms een beetje, want koud eten is ook niks natuurlijk) en worden het tosti-apparaat en broodrooster niet gebruikt. Je moet het even weten...

Het is fijn om langere tijd achter elkaar in de dining hall te werken. Ik begin een systeem te krijgen in hoe ik de boel opruim en klaarmaak voor de volgende ronde. Het wordt al een beetje mijn toko, dus ik zie dat 'hoofd dining hall' wel zitten.

Ik leer de Israëlische hitsongs al een beetje kennen. Meeneuriën lukt al, nog even en ik kan meezingen :-D

In de week van 22 februari heb ik vier dagen aaneengesloten vrij. Dan wil ik een tripje plannen. Binnenkort concretere plannen maken.

Die spierballen komen er zeker wel. Tijdens mijn verhuizing mocht ik een kijkje nemen in de oude troep voorraad (zie het als een gratis kringloopwinkel) en daar vond ik gewichten. Ben nu heel trouw elke dag een paar keer mijn spierballen aan het kweken. Kijken hoe lang ik het volhou. Bovendien ben ik natuurlijk al heel sterk en schuif ik grote metalen kasten zelf aan de kant. Miss independent zit diep in me ;-)

Vorige week heb ik gekeken voor een fiets. Een hele leuke knalroze variant gezien voor 550 shekel (zeg 100 euro). Heeft alleen geen versnellingen en dat is hier wel makkelijk. Voor 1200 shekel heb ik de fiets met versnellingen maar dat is eigenlijk boven mijn budget. Heb dus nog niet besloten wat ik doe.

Vandaag ben ik dag vrij. Morgen weer werken in de dining hall en daarna ga ik voor het eerst in de keuken helpen: groenten snijden. Afgelopen zondag heb ik een middag bij de vaatwasser gewerkt.

Vandaag is het mooi, zonnig weer, dus daar ga ik van genieten. De komende dagen wordt het weer kouder.

Als ik terug kom ben ik een multitalent: schoonmaken, bloemschikken, serveren, afwassen en groenten snijden wisselen elkaar hier in hoog tempo af.

Mijn handen worden steeds ruwer van al het schoonmaken. In de dishwashing werkte ik met zo'n stalen schuursponsje, dus ik had allemaal losse velletjes aan mijn vingers. Straks heb ik mama-handen :-)

Ik mis een stel gympen. Gelukkig heb ik die al klaargezet voor mijn ouders om mee te nemen, maar misschien moet ik die toch eerder over laten komen. Ik heb alleen mijn zwarte ballerina's (waar ik op werk en die inmiddels al blaren hebben veroorzaakt) of mijn bergschoenen. Gevolg is dat ik vooral op mijn teenslippers loop. Waar ik trouwens ook het lekkerst op werk. Alleen dat staat niet echt netjes in de dining hall.

Ik ben heel blij met alle muziek die ik heb meegenomen op mijn laptop. Luister het bijna continu als ik op mijn kamer ben.

Geen last meer van heimwee. Ik heb het erg gezellig hier met de andere vrijwilligers. Veel leuke grappen, maar ook goede gesprekken tot middernacht.

Internet werkt hier in de Nine Doors minder goed dan in het Pilon huis. Gelukkig lukt het tot nu toe wel om te Skypen. We'll be in touch!