Visum bemachtigen (in het Engels dit keer...)

So, my current visa expired at the 20th of February and my only option to get a new one was to cross the border again. Since I'd already been in Egypt (and this is not really the best time to go there again), I decided to go to Jordan. The nearest bordercrossing from Nazareth is about 40 km away.


Almost there.

 

Digging at Pella.



My plan was to go to Pella, an archeological site just 7 km in to Jordan. Wanted to go by bike to save costs. Calculated it would cost me 300 shekel to get out and in to Israel with all the fees, visa, bustransfers etcetera and pay for the busride back. Brought 370 shekels with me. Took the bus to Afula at around 9am. From Afula I biked all the way to the border crossing. About 30km. Good weather, nice views, good bike. Had a great time and really enjoyed it. Took me a small two hours to get there, so I crossed to Jordan at noon. Many curious faces, staring at me and my bike. Took my bike in the transferbus. Because the luggage compartment was full, I had to take it up in the bus. All went well getting in to Jordan, but at the last exit, leaving the border crossing they stopped me and said I could not go in by bike. It was forbidden they said and I had to take a taxi. I asked them why and where the law stated that it was not allowed to ride a bike in Jordan, but it came down to this: it was not safe for me to bike in Jordan, alone. They gave me no choice, so I had to take a taxi. 7 dinar. Bike in the back of the car and off we went. Okay, the taxi was much easier and it would have take me a lot of effort to climb up there. Arrived at 13pm and decided to stay two hours. The taxidriver would pick me up there. Pella is huge and there still digging. Met with some Jordanian workers, an archeologist that works there since 1979 and some Australian volunteers that help for three weeks at the site. According to the archeologist Pella is, after Petra, the most extensive and important archeological site in Jordan, with many layers back in time. Had no idea of the significance of the place when I planned to go there. Beautiful views too over the Jordan Valley and the mountains of the Westbank. Clouds coming up from Israel with bad weather, but at that moment it just created gorgeous rays of sun on the hills.

Took the taxi back: the driver send a friend with a van to take me back). Again 7 dinars. He dropped me at the first checkpoint, and from there I biked back. Arriving at the second gate, where they made me take a taxi earlier, they told me I had to go back to come in by taxi. Then I got pissed. No way I go back and take a taxi. I've just been dropped by a taxi. My bike is my taxi. And I don't have any money for a taxi anyway. One of the guys that was there in the morning recognized me and after some calls I could go. Grr.... Going through all the checks was okay. Exit stamp. Changed my 3 dinars back to shekels and went to the bus. Had to buy two tickets, because of my bike (hadn't payed anything on the way in). Payed 1 dinar (was left in one of my pockets) and 11 shekels. Once in the bus they asked me if I payed the exit fee. Damn! Forgot that one. So back to the office and I had to pay 8 dinars. Shoot! So whatever amount of shekels I had left I changed back to dinars (couldn't pay with shekels), but that was only six. That was all I had left... Told the guy I didn't have any more money, that I had more expenses in Jordan then I calculated and that that was it. Busdriver came in to check on me. Eventually he payed 2 dinars for me (sort of refund for my second ticket) and I was good to go. Laughed about myself in the bus and thought I was very foolish not taking enough money with me. Checked with my neighbour if getting in to Israel would cost me anything. Luckely not. But I realized that I would have to take the bike back, instead of taking the bus from Beit She'an to Nazareth. I had no money to pay the bus. I had 40 kilometers of road ahead of me, rain coming on and it was about to get dark soon.

But first the next challenge: getting the visa! Hoped so hard that I would succeed, knowing that that would give me energy for the ride back. The girl at the passportcontrol looked nice. Doesn't say anything. Asked me some questions: name of my father and grandfather (??), where I was going, how long I would stay (showed her my ticket back to Holland), if I knew anyone. The usual. She stamped it and to my delight I saw it was three months!! I think showing the ticket did the trick.

It was 16.30pm when I got on my bike and started off. Low on energy, but with enough water and food to last me on the way. No raincoat though, and it started to rain already, and no light on my bike. It was one hell of a ride. My ass was sore, my legs were close to being cramped and the traffic was crazy. Tried hitchhiking, but that sucks with a bike. Thought about stopping a bus, but guessed they would not take me in without money. Thought about taking a taxi and just paying them at arrival, but had to much selfesteem to do that. "I'm strong and fit enough to do this. Yalla", is what I kept thinking. Music on, my phone in my left hand as a light for the cars, a plastic back around my backpack and regular stops to drink and eat something at the busstops. Reached Afula completely exhausted. My ass could not take the bike seat anymore. So I walked through Afula towards the 60 highway. Nazareth was is sight, but I also knew I had to climb quite a hill to get in the city. Half biking, half walking I crossed the distance between Afula and Nazareth. Halfway my legs really hurt and I was close to crying from exhaustion. Wanted to stay tough though to be sure I could make it, but I prayed that somebody would pitty me and stop with the car. Could not have imagined that five minutes later a car did stop, two ladies inside that picked me up. Kathy and Salam did not care about my muddy bike, by stinky and dirty clothes or my messy sneakers. I told them they were like angels to me! Apparently I had looked like an angel to them with my white vest (which was dotted with brown mudstains...). They took my to the Old City, and then gave me their number and said they wanted me to come to their house so we could be friends. ...REALLY?!?!?!? Wow! That was just the most amazing end of the day. A big wink from heaven.



Dirty, muddy legs.

 

Exhausted, but home.



So I biked about 70 km in one day (personal record), I saw something special in Jordan, I got a three month visa and I made new friends in Nazareth.

It was a big succes!! And more than I expected to get from my visa-trip :-)

It's a men's world

Ruim een week in Nazareth en redelijk ingeburgerd. Aangezien ik maar vijf uurtjes per dag werk, en mijn werkdag nooit vroeger dan om 14.00 uur begint, ga ik er elke ochtend op uit. Soms naar één van de heuveltoppen rondom Nazareth (de stad is in een soort natuurlijke kom gebouwd, dus ik mis een weids uitzicht), soms verdwaal ik in het netwerk van kleine straatjes in de oude stad, of ik heb de optie om met de fiets de omgeving te verkennen. Dat laatste heb ik nog maar één keer gedaan, omdat fietsen hier nogal een uitdaging is.

Het is oké om hier te zijn, maar ik ben er nog niet helemaal fan van. De vrije tijd is heerlijk. Ik heb ruim voldoende tijd om alles te verkennen. Maar ik heb nog weinig contact met de locals. Ook niet met het personeel dat hier werkt. De connectie is er nauwelijks. Mogelijk omdat ik me een beetje op de achtergrond hou, wetende dat ik hier maar vier weken ben. Of omdat ik, in ieder geval de eerste week, met mijn hoofd nog een beetje in NA zat. Of misschien omdat er gewoon niet zo veel gemeenschappelijk is. Ik wil de komende dagen meer mijn best doen om er iets cools van te maken en om de stad en de bevolking beter te leren kennen.

Het werk is bijzonder makkelijk. Ik ben receptioniste, maar momenteel is het heel rustig met gasten. De eerste dagen hoefde ik bijna niets te doen. De gasten thee en koffie aanbieden bij binnenkomst. Een cake of iets dergelijks bakken, zodat we vers gebak hebben. Zorgen dat de gemeenschappelijke keuken netjes is en eventueel de gemeenschappelijke toiletten en badkamers in de gaten houden. De rest van de tijd zat/zit ik in de lobby met mijn laptop of een boek. Om 19.00 uur zit mijn werk er op en hang ik meestal wat langer rond in de lobby. We hebben geen internet in ons vrijwilligershuis, dus in de avonden doe ik research of lees ik het niews in de lobby. Koken doen we vaak ook in de keuken van de Inn. De gezelligheid is in het hostel, niet in het vrijwilligershuis.

Afgelopen weekend had ik de luxe van vier vrije dagen op rij. De eerste twee dagen ben ik op bezoek gegaan bij vrienden van Nes Ammim. Zonder dat het mijn bedoeling was belandde ik weer in de kibbutz. Maf om iedereen daar te zien, nadat ik nog geen week weg was. De overige twee dagen ben ik naar Nablus gegaan om Jesse te bezoeken. Door een miscommunicatie pikte hij me niet op bij het checkpoint. Ik wachtte ruim 1,5 uur nadat ik het checkpoint door was. Ik werd onder de hoede genomen door een veertig jarige kerel, die vanuit zijn busje zoetig gebak verkocht. Hij sprak prima Engels, had in hostels in Israel gewerkt en woonde nu blak bij Jenin met zijn vrouw en zes kinderen. Ik ben me ervan bewust dat een vrouw alleen in een Arabische, door mannen gedomineerde, samenleving wat extra voorzichtigheid met zich mee brengt. Maar na een week Egypte, eerder in januari, kan ik heel wat hebben. Deze man, Badr, kwam oké over en we konden normaal met elkaar kletsen. Over zijn kinderen, zijn werk in hostels, hoe hij mensen die het checkpoint oversteken aan een lift helpt, over mijn jaar in de kibbutz, over Nablus, over trouwen en hoe je een relatie start in Europa, over chatrooms, over de Palestijnse Autoriteit en de onlusten in Egypte. Ondanks dat hij later mijn e-mailadres en telefoonnummer wilde weten (die ik uiteraard niet gaf), voelde ik me op mijn gemak. De jongere jongens die er omheen zwerfden en me doordringend aanstaarden, waren veel irritanter. Maar die wimpelde Badr stellig voor me af met de woorden 'ze is niet op zoek naar een man om mee te trouwen. Dat doen ze in Europa niet zo jong'. Toch kreeg ik het advies om een man te vinden en gauw te trouwen, toen ik besloot verder te reizen met een service-taxi.
In Jenin moest ik een aantal straten lopen richting de bus naar Nablus. Ik sprak een vrouw aan op straat om te vragen waar ik naartoe moest, en vanuit het niets was daar een oude man, aan zijn outfit te beoordelen een boer, die me op sleeptouw nam. Haast alsof hij wilde voorkomen dat jongere kerels me zouden aanspreken. Hij sprak nauwelijks Engels, maar wist me bij de juist bus af te zetten. Eenmaal in Nablus wist ik de weg nog te herinneren van een eerder bezoek en vond ik Jesse, mijn mannelijke chaperone voor de rest van het weekend.
De terugreis deed ik weer alleen. En in Jenin werd ik opnieuw onder de hoede genomen door een vriendelijke kerel die Engels sprak. We praatten wat over zijn baan, en de verbeteringen die de PA volgens hem in de Westbank had gecreeerd. Hij waarschuwde me 'je moet wel voorzichtig zijn als je alleen reist tussen Nablus en Jenin'. En bracht me toen naar de juiste bus.
It's a men's world out there. Ik voelde een soort spanning tijdens het reizen. Wist dat ik de mannen niet te vrij in de ogen moest kijken, hield me warm aangekleed en ging bewust niet naast een man zitten in de bus. Maar wat me in het bijzonder bij blijft, waren die paar vriendelijke mannen zonder bijbedoelingen, die me onder hun hoede namen en me veilig door de stad brachten. Ergens ook dubbel, omdat ik me af vraag waarom ik uberhaupt bescherming nodig heb. Waarom een samenleving zo ingericht is dat een vrouw niet veilig alleen over straat kan. Ik denk dat ik ooit volledig zal begrijpen waarom dat is zoals het is.

Al met al zijn het kostbare ervaringen en herinneringen. Na Nazareth ga ik voor twee weken naar de Negev woestijn. Werken bij een gezin, waarvan de vrouw Nederlandse en christen is, en de man Israelisch en messiaans joods. De details over dat project volgen later. Ik ga in ieder iets doen met kinderen (ik geloof bedouinen kids), klussen en wat schoonmaken. Weer iets en ergens anders. Ik ben nog niet klaar met Israel!