Return to Israel

Just returned to Israel.

Visiting the streets and stairs of Tsfat, with their blue doors and hidden synagogues.
Climbing mount Arbel; getting all sweaty and tired but then stunned by the view over lake Kinneret.
Smelling the scent of hundreds of spices in the El Babour Spice Mill in Nazareth.
Amazed by the strategic position of Nimrod Castle and getting sucked into its history.

Bowing low in the tunnels under the Western Wall.
Laughing at Basti, the owner of Pizzaria Basti in the busy streets of Jerusalem.
Shocked and silenced by the holocaust in Yad Vashem.
Listening to the song of the muezzin echoing through the evening sky.

Falling in love with the vastness and freedom of the desert.
Touched by the diversity of cultures, languages and peoples.
Surprised by the hospitality of the locals.
Enjoying dishes I never knew before.

I love giving others travel advise...

Paid for blogging

I just turned into a professional blogger, since I get paid writing this. Unfortunately not because of blogging, but because I do this in working hours at my current job at an insurance company. Sitting behind a computer with two screens, deciding wether or not people can end their insurance and get the money. Pretty okay to do, if it wasn't for all the offline servers, updating applications and incorrect passwords. Being dependent on the computer working adequately, many hours pass without much work being done. Which is totally boring and a waste of time. But, as I'm waiting for something stupid like that, I can do other stuff and get paid while doing it ;-)

This job will only last a couple of more weeks. Much more exciting is the fact that I got a job as scedule maker!! I start the 1th of July and I can't wait. A job with a lot of stress, socializing, keeping organized and moving fast. I can just feel the adrenaline by thinking about it. Three days a week. Might look for something else to do on the other days, though I probably wait till after the summer for that.

Still hopping from house to house, without having a real home. Well, base camp is at my brothers in Ede. But I housesit for some friends during their holidays and thus still live out of my suitcase. Which is quite okay with me. Saves me money and the idea of finding out what crap I have in store scares me a little. But I know I'll probably be plesantly surprised too discovering my belongings. Might be looking for my own place soon.

So life continues and I start to feel okay again in Holland. My social life is blossoming, I'm catching up (slowly though) on movies, I'm in the kitchen again (making my own food like I want it), I plan to go camping/mountainbiking/hiking some day soon and thus time flies by.

Since this blog is one of the most boring ones I ever wrote, I'm gonna keep it short. Yalla bye.

Considering The Netherlands

Back in Holland for a month already. Miss the warm weather of Israel. Miss the adventure of traveling. Miss the relaxedness of life in Nes Ammim. But enjoy seeing friends and family again. Feel lucky to see another spring. And seeking new adventures in yet another small country.

Because I liked talking/writing/thinking in English a lot, I decided to keep my blog in English. Or well, at least this one. Who knows what happens in the future. Some people might have problems understanding English. But it's good practice for now. 

As usual my last blog is already outdated. I don't keep up very well. Since my adventure in Jordan many things have happened. I spend two weeks in the Negev desert. Working as a nanny with a family in the small moshav Nitsana Sinay, next to the border with Egypt. A family with five kids between 5 and 12 years old. Had a great time with them; spending time with the kids as well as personal time. And the desert is just gorgeous! Another thing I miss. I fell in love with the desert.

Then I also spend some time visiting friends in Nablus. Great place, great people. 

The last couple of weeks I stayed in Nes Ammim and made some smaller trips. Hiked on Mt. Arbel, close to Tiberias, and north of Lake Kinneret. Visited Nazareth again, stayed in Beit She'an, hiked on Mt. Gilboa. Flowers blooming everywhere, green fields, blue skies, warm sunshine. Spring was amazing! If I had stayed longer, I would have been out camping and hiking all the time. 

But I had to get back to the reality of Holland. It was very hard to say goodbye to my friends. So many things we shared: adventures, studies, conversations, work, life. I liked the way of life I had there, and had trouble imagining myself back in Dutch life; work, day planners, the weather, insurance-stuff, taxes. It sounded horrible to me!

Luckily I was welcomed with open arms and hearts and found a home with my parents/brother. Cause I lost my place when I left, I have to look for a new home. And since I don't have a decent job yet, I have no money to get one right now. Exciting times! An adventure in itself. Though this is not the one I like most, I admit. It's great to have caring friends and family and I enjoy the hospitality, but I'd like to be independent again soon too. So I can pay for my own drinks, stop living out of my suitcase and welcome them in my new place. Maybe I can show some Middle-Eastern hospitality in this country ;-)

There are a couple of things I really noticed being back in The Netherlands.  Just some things to consider.

- Appearance matters: 

The way we dress, the look of our cars, the maintenance of our houses and gardens, the phones and laptops we use, the bikes we ride. It has to look good and well taken care off. And we have to get more, better looking and more advanced ones to keep up with each other. Why? Wear it out, use it all, be retro!

- Ride that bike: 

I thought traffic in the Middle-East was chaotic. Until I watched the traffic on one of the canals in Amsterdam. Cyclists are a real danger! And then all the different sorts. Mommy-bikes, mountain bikes, race bikes, city-bikes, Babboe-bikes, folding-bikes, tricycles. You name it, the Dutch have it!

- Organisation: 

We are organized. Too organized if you ask me. Everything is sorted in a specific way and if something differs from that 'specific', it's a problem. Like me: not having a home, not having a job: it's a big question wether I can get an health-insurance. I don't fit the regular profile, so they're confused. 

Also in traffic. Okay, I just admitted that cyclists are a danger on the road, but do I really have to stop at every traffic light? And is it such a crime to ride without a light? And why can't I just take the shortest way, even if it's along the highway? I might get in trouble for those things...

- Lack of adventure:

Where is the time/space in our lives to get caught in an adventure? Our day planners are simply stuffed with appointments. We can name all the plans we have for this week, fail to make new appointments within a month because we're fully 'booked' and look up our driving directions before we leave so we don't get lost. Time is money, money is... Whatever! One of the most beautiful things about traveling, or lets say one of the things I appreciated most, was getting in places I didn't plan and meet people I did not expect to meet. I was surprised by things I saw, heard and ate (eating is VERY important when traveling ;-) It challenged me to think outside of what I had already learned/experienced and added to me. And truly, we don't have to go abroad to find it! 

- For sure:

We like to be certain. Know what we're in for. We plan our lives from childhood on (or our parents/teachers do so), we like to insure ourself against/for possible trouble and there seems to be a certain 'model' according to which live needs to proceed. If it doesn't, we might panic. I notice I'm the same. Two big certainties (employment and housing) are lacking at the moment and it freaks me out. I know my situation is a little bit odd right now, but sometimes the thought crosses my mind that I'm failing. Because I don't have the 'standard' of living that many of my fellow twenties have. For me personally, my focus at this moment is finding my certainty in God. Trusting that He will provide and guide wherever I'm about to go. Big challenge, I can tell you!!

Of course I put things very black-and-white now. You might say you don't recognize yourself in any of it. I'm only happy you don't. And I hope that I will not too, in a couple of months. It's okay to adapt, as long as we choose to do so. Don't just go with the flow, but consider the options before picking one to live by. 

Ask me in a couple of months how I'm doing on this. Please!

Visum bemachtigen (in het Engels dit keer...)

So, my current visa expired at the 20th of February and my only option to get a new one was to cross the border again. Since I'd already been in Egypt (and this is not really the best time to go there again), I decided to go to Jordan. The nearest bordercrossing from Nazareth is about 40 km away.


Almost there.

 

Digging at Pella.



My plan was to go to Pella, an archeological site just 7 km in to Jordan. Wanted to go by bike to save costs. Calculated it would cost me 300 shekel to get out and in to Israel with all the fees, visa, bustransfers etcetera and pay for the busride back. Brought 370 shekels with me. Took the bus to Afula at around 9am. From Afula I biked all the way to the border crossing. About 30km. Good weather, nice views, good bike. Had a great time and really enjoyed it. Took me a small two hours to get there, so I crossed to Jordan at noon. Many curious faces, staring at me and my bike. Took my bike in the transferbus. Because the luggage compartment was full, I had to take it up in the bus. All went well getting in to Jordan, but at the last exit, leaving the border crossing they stopped me and said I could not go in by bike. It was forbidden they said and I had to take a taxi. I asked them why and where the law stated that it was not allowed to ride a bike in Jordan, but it came down to this: it was not safe for me to bike in Jordan, alone. They gave me no choice, so I had to take a taxi. 7 dinar. Bike in the back of the car and off we went. Okay, the taxi was much easier and it would have take me a lot of effort to climb up there. Arrived at 13pm and decided to stay two hours. The taxidriver would pick me up there. Pella is huge and there still digging. Met with some Jordanian workers, an archeologist that works there since 1979 and some Australian volunteers that help for three weeks at the site. According to the archeologist Pella is, after Petra, the most extensive and important archeological site in Jordan, with many layers back in time. Had no idea of the significance of the place when I planned to go there. Beautiful views too over the Jordan Valley and the mountains of the Westbank. Clouds coming up from Israel with bad weather, but at that moment it just created gorgeous rays of sun on the hills.

Took the taxi back: the driver send a friend with a van to take me back). Again 7 dinars. He dropped me at the first checkpoint, and from there I biked back. Arriving at the second gate, where they made me take a taxi earlier, they told me I had to go back to come in by taxi. Then I got pissed. No way I go back and take a taxi. I've just been dropped by a taxi. My bike is my taxi. And I don't have any money for a taxi anyway. One of the guys that was there in the morning recognized me and after some calls I could go. Grr.... Going through all the checks was okay. Exit stamp. Changed my 3 dinars back to shekels and went to the bus. Had to buy two tickets, because of my bike (hadn't payed anything on the way in). Payed 1 dinar (was left in one of my pockets) and 11 shekels. Once in the bus they asked me if I payed the exit fee. Damn! Forgot that one. So back to the office and I had to pay 8 dinars. Shoot! So whatever amount of shekels I had left I changed back to dinars (couldn't pay with shekels), but that was only six. That was all I had left... Told the guy I didn't have any more money, that I had more expenses in Jordan then I calculated and that that was it. Busdriver came in to check on me. Eventually he payed 2 dinars for me (sort of refund for my second ticket) and I was good to go. Laughed about myself in the bus and thought I was very foolish not taking enough money with me. Checked with my neighbour if getting in to Israel would cost me anything. Luckely not. But I realized that I would have to take the bike back, instead of taking the bus from Beit She'an to Nazareth. I had no money to pay the bus. I had 40 kilometers of road ahead of me, rain coming on and it was about to get dark soon.

But first the next challenge: getting the visa! Hoped so hard that I would succeed, knowing that that would give me energy for the ride back. The girl at the passportcontrol looked nice. Doesn't say anything. Asked me some questions: name of my father and grandfather (??), where I was going, how long I would stay (showed her my ticket back to Holland), if I knew anyone. The usual. She stamped it and to my delight I saw it was three months!! I think showing the ticket did the trick.

It was 16.30pm when I got on my bike and started off. Low on energy, but with enough water and food to last me on the way. No raincoat though, and it started to rain already, and no light on my bike. It was one hell of a ride. My ass was sore, my legs were close to being cramped and the traffic was crazy. Tried hitchhiking, but that sucks with a bike. Thought about stopping a bus, but guessed they would not take me in without money. Thought about taking a taxi and just paying them at arrival, but had to much selfesteem to do that. "I'm strong and fit enough to do this. Yalla", is what I kept thinking. Music on, my phone in my left hand as a light for the cars, a plastic back around my backpack and regular stops to drink and eat something at the busstops. Reached Afula completely exhausted. My ass could not take the bike seat anymore. So I walked through Afula towards the 60 highway. Nazareth was is sight, but I also knew I had to climb quite a hill to get in the city. Half biking, half walking I crossed the distance between Afula and Nazareth. Halfway my legs really hurt and I was close to crying from exhaustion. Wanted to stay tough though to be sure I could make it, but I prayed that somebody would pitty me and stop with the car. Could not have imagined that five minutes later a car did stop, two ladies inside that picked me up. Kathy and Salam did not care about my muddy bike, by stinky and dirty clothes or my messy sneakers. I told them they were like angels to me! Apparently I had looked like an angel to them with my white vest (which was dotted with brown mudstains...). They took my to the Old City, and then gave me their number and said they wanted me to come to their house so we could be friends. ...REALLY?!?!?!? Wow! That was just the most amazing end of the day. A big wink from heaven.



Dirty, muddy legs.

 

Exhausted, but home.



So I biked about 70 km in one day (personal record), I saw something special in Jordan, I got a three month visa and I made new friends in Nazareth.

It was a big succes!! And more than I expected to get from my visa-trip :-)

It's a men's world

Ruim een week in Nazareth en redelijk ingeburgerd. Aangezien ik maar vijf uurtjes per dag werk, en mijn werkdag nooit vroeger dan om 14.00 uur begint, ga ik er elke ochtend op uit. Soms naar één van de heuveltoppen rondom Nazareth (de stad is in een soort natuurlijke kom gebouwd, dus ik mis een weids uitzicht), soms verdwaal ik in het netwerk van kleine straatjes in de oude stad, of ik heb de optie om met de fiets de omgeving te verkennen. Dat laatste heb ik nog maar één keer gedaan, omdat fietsen hier nogal een uitdaging is.

Het is oké om hier te zijn, maar ik ben er nog niet helemaal fan van. De vrije tijd is heerlijk. Ik heb ruim voldoende tijd om alles te verkennen. Maar ik heb nog weinig contact met de locals. Ook niet met het personeel dat hier werkt. De connectie is er nauwelijks. Mogelijk omdat ik me een beetje op de achtergrond hou, wetende dat ik hier maar vier weken ben. Of omdat ik, in ieder geval de eerste week, met mijn hoofd nog een beetje in NA zat. Of misschien omdat er gewoon niet zo veel gemeenschappelijk is. Ik wil de komende dagen meer mijn best doen om er iets cools van te maken en om de stad en de bevolking beter te leren kennen.

Het werk is bijzonder makkelijk. Ik ben receptioniste, maar momenteel is het heel rustig met gasten. De eerste dagen hoefde ik bijna niets te doen. De gasten thee en koffie aanbieden bij binnenkomst. Een cake of iets dergelijks bakken, zodat we vers gebak hebben. Zorgen dat de gemeenschappelijke keuken netjes is en eventueel de gemeenschappelijke toiletten en badkamers in de gaten houden. De rest van de tijd zat/zit ik in de lobby met mijn laptop of een boek. Om 19.00 uur zit mijn werk er op en hang ik meestal wat langer rond in de lobby. We hebben geen internet in ons vrijwilligershuis, dus in de avonden doe ik research of lees ik het niews in de lobby. Koken doen we vaak ook in de keuken van de Inn. De gezelligheid is in het hostel, niet in het vrijwilligershuis.

Afgelopen weekend had ik de luxe van vier vrije dagen op rij. De eerste twee dagen ben ik op bezoek gegaan bij vrienden van Nes Ammim. Zonder dat het mijn bedoeling was belandde ik weer in de kibbutz. Maf om iedereen daar te zien, nadat ik nog geen week weg was. De overige twee dagen ben ik naar Nablus gegaan om Jesse te bezoeken. Door een miscommunicatie pikte hij me niet op bij het checkpoint. Ik wachtte ruim 1,5 uur nadat ik het checkpoint door was. Ik werd onder de hoede genomen door een veertig jarige kerel, die vanuit zijn busje zoetig gebak verkocht. Hij sprak prima Engels, had in hostels in Israel gewerkt en woonde nu blak bij Jenin met zijn vrouw en zes kinderen. Ik ben me ervan bewust dat een vrouw alleen in een Arabische, door mannen gedomineerde, samenleving wat extra voorzichtigheid met zich mee brengt. Maar na een week Egypte, eerder in januari, kan ik heel wat hebben. Deze man, Badr, kwam oké over en we konden normaal met elkaar kletsen. Over zijn kinderen, zijn werk in hostels, hoe hij mensen die het checkpoint oversteken aan een lift helpt, over mijn jaar in de kibbutz, over Nablus, over trouwen en hoe je een relatie start in Europa, over chatrooms, over de Palestijnse Autoriteit en de onlusten in Egypte. Ondanks dat hij later mijn e-mailadres en telefoonnummer wilde weten (die ik uiteraard niet gaf), voelde ik me op mijn gemak. De jongere jongens die er omheen zwerfden en me doordringend aanstaarden, waren veel irritanter. Maar die wimpelde Badr stellig voor me af met de woorden 'ze is niet op zoek naar een man om mee te trouwen. Dat doen ze in Europa niet zo jong'. Toch kreeg ik het advies om een man te vinden en gauw te trouwen, toen ik besloot verder te reizen met een service-taxi.
In Jenin moest ik een aantal straten lopen richting de bus naar Nablus. Ik sprak een vrouw aan op straat om te vragen waar ik naartoe moest, en vanuit het niets was daar een oude man, aan zijn outfit te beoordelen een boer, die me op sleeptouw nam. Haast alsof hij wilde voorkomen dat jongere kerels me zouden aanspreken. Hij sprak nauwelijks Engels, maar wist me bij de juist bus af te zetten. Eenmaal in Nablus wist ik de weg nog te herinneren van een eerder bezoek en vond ik Jesse, mijn mannelijke chaperone voor de rest van het weekend.
De terugreis deed ik weer alleen. En in Jenin werd ik opnieuw onder de hoede genomen door een vriendelijke kerel die Engels sprak. We praatten wat over zijn baan, en de verbeteringen die de PA volgens hem in de Westbank had gecreeerd. Hij waarschuwde me 'je moet wel voorzichtig zijn als je alleen reist tussen Nablus en Jenin'. En bracht me toen naar de juiste bus.
It's a men's world out there. Ik voelde een soort spanning tijdens het reizen. Wist dat ik de mannen niet te vrij in de ogen moest kijken, hield me warm aangekleed en ging bewust niet naast een man zitten in de bus. Maar wat me in het bijzonder bij blijft, waren die paar vriendelijke mannen zonder bijbedoelingen, die me onder hun hoede namen en me veilig door de stad brachten. Ergens ook dubbel, omdat ik me af vraag waarom ik uberhaupt bescherming nodig heb. Waarom een samenleving zo ingericht is dat een vrouw niet veilig alleen over straat kan. Ik denk dat ik ooit volledig zal begrijpen waarom dat is zoals het is.

Al met al zijn het kostbare ervaringen en herinneringen. Na Nazareth ga ik voor twee weken naar de Negev woestijn. Werken bij een gezin, waarvan de vrouw Nederlandse en christen is, en de man Israelisch en messiaans joods. De details over dat project volgen later. Ik ga in ieder iets doen met kinderen (ik geloof bedouinen kids), klussen en wat schoonmaken. Weer iets en ergens anders. Ik ben nog niet klaar met Israel!

Foto update

Een foto update van mijn leven in Israel. Bijna 100 nieuwe foto's in mijn Photobucket album. Zie de link in het menu aan de rechterkant. Meer foto's en info over Nazareth volgen gauw!

Mijmeringen

Mijn blog is in een soort kwartaal update veranderd. In dat geval zou dit mijn laatste bericht zijn voor ik terug ben in NL. No promises though... ;-)

Over een week ben ik een jaar in Israel. Neem ik afscheid van wat een jaar lang mijn thuis is geweest. Hoewel ik het nog goed naar mijn zin heb met de andere vrijwilligers en ook het werk me nog niet tegen staat, heb ik wel voldoende van Nes Ammim gezien. Het is tijd om deze plek te verlaten. Leven in een kleine gemeenschap vergt veel energie en een groot vermogen om dingen los te kunnen laten. Ik merk dat dat moeilijker voor me word nu ik hier langer ben. Ik ga me ergeren aan details en soms neigt dat de overhand te krijgen. Tijd om verder te reizen.

Ik heb heel wat bijzondere mensen ontmoet, zowel in Nes Ammim zelf als daarbuiten. Mijn geheugen is aangevuld met mooie herinneringen aan mensen en plaatsen die ik bezocht heb. Mijn kennis is aangevuld met feiten en meningen over religie, politiek, psychologie en noem het maar op. En hopelijk, maar daar kan ik geen uitspraken over doen, ben ik een beetje wijzer geworden. Ik heb er nog lang niet genoeg van, dus de komende maanden hoop ik op meer.

Volgende week donderdag vertrek ik voor een week naar Egypte met Jesse en Jolan. We nemen de nachtbus naar Eilat, steken vroeg in de ochtend de grens over, reizen door naar Dahab en vandaar naar St. Catherine's klooster. Daar gaan we de zonsopgang bewonderen vanaf de Sinai en daarna reizen we door naar Cairo. Heb er ontzettend veel zin!!

Na Egypte word ik vrijwilliger in de Fauzi Azar Inn in Nazareth. Een klein hostel in de oude stad, in een 200-jaar oud pand. Daar ga ik werken als receptioniste. Het team bestaat uit ongeveer acht mensen; Israeli's, Amerikanen, Canadezen en Duitsers. Naar verwachting werk ik ongeveer zes uur op een dag, vijf tot zes dagen per week. Genoeg tijd dus om de stad en omgeving te verkennen. Ik neem mijn mountainbike mee, zodat ik lekker mobiel ben. Wordt nog een uitdaging voor mijn conditie overigens, want Nazareth ligt op een berg en is allesbehalve vlak...

Wat er na Nazareth gebeurt is nog een raadsel. Misschien de woestijn, misschien iets heel anders. Ik ben een beetje lui in concrete plannen maken, maar vind het ook wel prettig om alle opties open te houden. Misschien heb ik het naar mijn zin in Nazareth en blijf ik langer, misschien wil ik eerder naar Jeruzalem, misschien krijg ik wel een briljante tip van iemand in de komende weken. We'll see, we'll see.

Als ik vooruit denk aan mijn komst in Nederland is dat met gemengde gevoelens. Ik zie er naar uit om familie en vrienden weer te ontmoeten. Ik mis het soms om face-to-face met jullie te praten of om elkaar even te knuffelen. Ik kan me verheugen op twee nichtjes, en een neefje dat ik nog nooit gezien heb. Maar er zijn ook dingen waar ik tegenop zie. Een baan, huur, verzekeringen, agenda's; hier speelt het allemaal geen rol. En dat bevalt me prima! Wie weet rol ik er weer heel makkelijk in, maar het zou me ook nog wel eens moeite kunnen kosten om me weer aan te passen. De tijd zal het leren.

Een nieuw jaar. Uitdaging of struikelblok. Plezier of verveling. Sleur of verrassing. Vreugde of verdriet. Reizen of thuisblijven. Baan of geen baan. Alleen of samen. Zon of regen. Waarschijnlijk wordt het een mix van alles. Maar ik hoop en wens jullie allemaal het beste toe.